Wszystkie rewolucje wymagają ofiar. Kto poniesie największą cenę za pospieszne i chaotyczne wprowadzanie „zielonego ładu”? Zwykli ludzie. Demonstracje „żółtych kamizelek” mogą okazać się niewinnymi przepychankami wobec protestów, które nas czekają jeśli część Europejczyków na własnej skórze odczuje, co to znaczy energetyczne ubóstwo.

Debata o paliwach kopalnych wymaga solidnego przygotowania merytorycznego oraz stosownej oprawy. Miny niektórych europosłów, na widok górniczego munduru w sali obrad, były bezcenne. Czego się jednak nie robi, aby sprowadzić na racjonalne tory dyskusję o transformacji energetycznej w Polsce i całej Unii Europejskiej.

Zielona krucjata Unii Europejskiej nie ma żadnego wpływu na tempo i kierunek globalnej gospodarki. Jeśli w naszej części świata zostanie zamknięty dostęp do węgla i gazu, fabryki przeniosą się na inne kontynenty. Na własne życzenie Unia Europejska pozbawia się roli silnego gospodarczego gracza, a na kraje członkowskie ściąga widmo energetycznego ubóstwa.

W sprawie kryzysu uchodźczego Parlament Europejski wreszcie zachował się tak, jak trzeba. Dzięki naprędce zmontowanej centroprawicowej koalicji z udziałem, m.in. deputowanych Prawa i Sprawiedliwości udało się zablokować plan liberałów i socjalistów, którzy chcą otworzyć europejskie porty przed statkami z imigrantami.

W Parlamencie Europejskim musimy walczyć o każde euro, które może złagodzić skutki transformacji energetycznej. Złożyłam poprawkę do stanowiska Parlamentu Europejskiego wobec unijnego budżetu na 2020 rok wzywającą do przyznania dodatkowych funduszy dla regionów węglowych, które ponoszą główny ciężar europejskiej transformacji energetycznej.